Titel: Chromos
Taal: Engels
Categorie: roman
Jaar van eerste uitgave: 1990 (maar verborgen ergens in een lade sinds 1948)
Hoe kwam de tekst in mijn bezit: verjaardagscadeau
Synopsis: Het wel en wee van een groep Spaanse immigranten in New York, en hun onlosmakelijke band met het thuisland, gezien door de lens van het neutrale hoofdpersonage, de maniëristische Don Pedro en de semiliteraire schurk Garcia.
Wat ik geleerd heb: Hoe geobsedeerd Spanjaarden kunnen zijn met hun identiteit als Spanjaard. Dubbel ironisch ook dat Alfau in Barcelona geboren was (en dus Catalaan) en veel van zijn personages Madrilenen zijn. Bovendien heb ik geleerd dat de Spaanse cultuur als één van de weinige Europese culturen me eigenlijk geen bal interesseert.
Olé, want: Alfau wordt geroemd als een voorloper van de postmodernen, en werd pas herontdekt in de jaren ’90, kort voor zijn dood.
Soy no marinero, want: Erg veel passages doen nogal oubollig en meanderend aan, en het verhaal in het verhaal is eigenlijk te larmoyant om volop ironisch beleefd te worden. Emoties laaien weliswaar hoog op in het boek, maar al te vaak blijven ze dobberen aan de oppervlakte, waardoor er pagina’s lang in principe niks gezegd wordt of dat de lezer geen interessante (niet-clichématige) inzichten worden geboden in de Spaanse cultuur.
Aanbevolen voor: Hipsters die graag een minder bekend boek lezen en houden van Spanje.
Taal: Engels
Categorie: roman
Jaar van eerste uitgave: 1990 (maar verborgen ergens in een lade sinds 1948)
Hoe kwam de tekst in mijn bezit: verjaardagscadeau
Synopsis: Het wel en wee van een groep Spaanse immigranten in New York, en hun onlosmakelijke band met het thuisland, gezien door de lens van het neutrale hoofdpersonage, de maniëristische Don Pedro en de semiliteraire schurk Garcia.
Wat ik geleerd heb: Hoe geobsedeerd Spanjaarden kunnen zijn met hun identiteit als Spanjaard. Dubbel ironisch ook dat Alfau in Barcelona geboren was (en dus Catalaan) en veel van zijn personages Madrilenen zijn. Bovendien heb ik geleerd dat de Spaanse cultuur als één van de weinige Europese culturen me eigenlijk geen bal interesseert.
Olé, want: Alfau wordt geroemd als een voorloper van de postmodernen, en werd pas herontdekt in de jaren ’90, kort voor zijn dood.
Soy no marinero, want: Erg veel passages doen nogal oubollig en meanderend aan, en het verhaal in het verhaal is eigenlijk te larmoyant om volop ironisch beleefd te worden. Emoties laaien weliswaar hoog op in het boek, maar al te vaak blijven ze dobberen aan de oppervlakte, waardoor er pagina’s lang in principe niks gezegd wordt of dat de lezer geen interessante (niet-clichématige) inzichten worden geboden in de Spaanse cultuur.
Aanbevolen voor: Hipsters die graag een minder bekend boek lezen en houden van Spanje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten