Over 'Onklare taal'

'Onklare taal' is de verzamelnaam van diverse tekstprojecten van mijn hand. Dit is de poëzieafdeling daarvan. Hier kan je zowel de laatste nieuwe gedichten als ook een selectie van oudere gedichten vinden. De weg een beetje kwijt? Deze link brengt je terug naar de homepage van 'Onklare taal'.

Overigens kan je hier gratis mijn poëziebundels downloaden in PDF-formaat: 'Epicentrum' (2012), 'Synaeresis' (2012), 'Subductie' (2013), 'Enceladus' (2015), 'Volterra' (2017), 'De snelheid van de duisternis' (2019) en 'Indiscrete wiskunde' (2021). Behalve 'Synaeresis', dat één verhalend gedicht is in twee delen, bevatten de anderen telkens een 30-tal geredigeerde en zorgvuldig geselecteerde gedichten, met duiding en een nieuwe indeling. In 2020 verscheen mijn debuutroman 'Fragmentariërs'. In 2023 bracht ik de opvolger 'Constellatie' uit.

donderdag 29 september 2016

Achteloze wreedheden

Auteur: Lize Spit
Titel: Het smelt
Taal: Nederlands
Categorie: Fictie
Jaar van eerste uitgave: 2016
Hoe kwam de tekst in mijn bezit: Geleend
Synopsis: Eva gaat puberen en dat begint allemaal niet zo best.
Aanrader, want: Het klinkt altijd wat sneu om te zeggen dat een boek goed is voor een debuut, alsof dat het lof moet verminderen. Misschien is dit dan wel Spits debuut, het is duidelijk dat ze al jaren ervaring heeft in het vertellen en creëren van verhalen. Het sterkste aan 'Het smelt' is de parallelle structuur die twee ontknopingen ineens belooft en netjes terug aansluit bij het begin als een lus die zich sluit temidden van enorm veel losse eindjes. De lezer wordt met een vaste hand meegenomen door een vertelling die bij heel veel Vlaamse lezers van haar (mijn) generatie op zijn minst een aantal herkenningspunten zal opleveren, wat het boek ook doet inbedden in het verhaal dat langzamerhand over ons als collectief begint verteld te worden. Spit doet haar best om zinnen te bouwen zoals de rustige, droge schaafmeesters het doen boven de Moerdijk, maar de Vlaamse grand-guignol is nooit veraf, en daarvoor heeft ze een ander palet. Het mooiste vind ik de schildering van een alledaagse tragiek en wreedheid waar geen zware uitspattingen aan te pas komen - Spit gaat nooit zo marginaal als Verhulst of zo broeierig-seksueel als Claus - wat de tragiek misschien des te meer in de verf zet.
Afrader, want: Voor best zware thema's te behandelen is het oogpunt van de vertelling dikwijls nogal emotieloos. Geestige observaties en pijnlijk realisme wisselen elkaar af, maar waarom een ik-standpunt terwijl die ik zorgvuldig zo veel gevoelens wegredigeert? 'Het smelt' heeft ook een paar rommelige passages en stilistische oneffenheden die met meer redactiewerk hadden kunnen voorkomen worden.
Aanbevolen voor: Ik zou dit niet uitroepen tot hét boek dat dé jeugd van de huidige generatie van tussen de 25 en de 35 in Vlaanderen afbeeldt, maar het is zeker een jeugd die op alle vlakken bijzonder plausibel aanvoelt en meermaals in het eigen geheugen doet graven. Het een generatieboek noemen doet het bovendien oneer aan en is typisch voor brommende ouderen die liefst blijven lezen over hun eigen generatie. Dit is een erg vlot en bij tijden knap debuut.