Over 'Onklare taal'

'Onklare taal' is de verzamelnaam van diverse tekstprojecten van mijn hand. Dit is de poëzieafdeling daarvan. Hier kan je zowel de laatste nieuwe gedichten als ook een selectie van oudere gedichten vinden. De weg een beetje kwijt? Deze link brengt je terug naar de homepage van 'Onklare taal'.

Overigens kan je hier gratis mijn poëziebundels downloaden in PDF-formaat: 'Epicentrum' (2012), 'Synaeresis' (2012), 'Subductie' (2013), 'Enceladus' (2015), 'Volterra' (2017), 'De snelheid van de duisternis' (2019) en 'Indiscrete wiskunde' (2021). Behalve 'Synaeresis', dat één verhalend gedicht is in twee delen, bevatten de anderen telkens een 30-tal geredigeerde en zorgvuldig geselecteerde gedichten, met duiding en een nieuwe indeling. In 2020 verscheen mijn debuutroman 'Fragmentariërs'. In 2023 bracht ik de opvolger 'Constellatie' uit.

zondag 26 augustus 2012

Niet echt m'n type

Auteur: Simon Garfield
Taal: Nederlands (vertaald uit het Engels)
Categorie: non-fictie
Jaar van eerste uitgave: 2010
Hoe kwam de tekst in mijn bezit: gekocht
Synopsis: ‘Precies mijn type’ is een boek over lettertypes. Het is deels een historisch document, deels een hedendaagse blik op wat er zoal leeft achter, in en rond lettertypes die we elke dag tegenkomen en gebruiken. En ja, ook het verguisde Comic Sans wordt besproken.
Aanrader, want: Tenzij je al een expert ter zake bent, kom je erg veel te weten over het onzichtbare werk dat typografen en designers over de eeuwen (!) heen geleverd hebben. Veel lettertypes zijn bijvoorbeeld een pak ouder dan je zou denken, en wat ik al helemaal niet wist, is dat de nazi’s zich in hun nadagen volledig tegen hun eerder geliefde gotische lettertype keerden.
Afrader, want: Samenhang is ver te zoeken. Garfield springt van de hak op de tak en legt nooit ergens uit waarom bepaalde lettertypes bepaalde effecten sorteren. Voor een boek dat zichzelf presenteert als laagdrempelig, is dat een groot manco en klinkt het al te vaak alsof we zijn mening gewoon maar voor waar moeten aannemen. De stukken over het oude procédé van letterzetten en lettersnijden zijn saai, en die saaiheid duikt te vaak op om het boek in zijn geheel goed verteerbaar te maken.
Aanbevolen voor: Weinigen, om eerlijk te zijn.

zondag 12 augustus 2012

Cocaïnerepubliek

Auteur: Gabriel Garcia Márquez
Titel: Ontvoeringsbericht
Taal: Nederlands (vertaald uit het Spaans)
Categorie: non-fictie
Jaar van eerste uitgave: 1996
Hoe kwam de tekst in mijn bezit: geleend van een vriend
Synopsis: Begin de jaren '90 laait het narcoterrorisme in Colombia volop op als drugsbaron Pablo Escobar zich in het nauw gedreven voelt. Het verhaal beschrijft verschillende ontvoeringen van journalisten, hun wedervaren en de weerslag ervan op hun families, de maatschappij en de politiek.
Aanrader, want: Op een onemotionele manier leidt Márquez de lezer mee in een kluwen aan personages, gebeurtenissen en contexten zonder dat het overzicht verloren gaat. Een zeer complexe problematiek komt moeiteloos tot leven. Soms ook ronduit spannend.
Afrader, want: De flashbacks en flash-forwards zijn niet altijd even handig. Hier en daar loert onder de feitelijkheid toch wel een dosis sentimentaliteit.
Aanbevolen voor: Wie (zoals ik voor het lezen) weinig afweet over Colombia en haar zeer turbulente geschiedenis.

vrijdag 3 augustus 2012

Het autisme van priemgetallen

Auteur: Paolo Giordano
Titel: De eenzaamheid van priemgetallen
Taal: Nederlands (vertaald uit het Italiaans)
Categorie: fictie
Jaar van eerste uitgave: 2008
Hoe kwam de tekst in mijn bezit: geleend van een vriendin
Synopsis: Via fragmenten uit hun kindertijd, tienerjaren en adolescentie volgt de lezer Alice en Mattia, die beiden getekend zijn door een traumatische ervaring uit hun jeugd, die hen niet in staat stelt werkelijke intimiteit te beleven.
De som klopt, want: Giordano toont zich bekwaam in 'less is more' en beschrijft zijn personages met een chirurgische precisie. Het is ook moeilijk geen medelijden te hebben met sommige randpersonages als de tragische huismeid Soledad of de verlegen homo Denis.
Je kan niet delen door nul, want: Het boek lijdt aan wat ik het 'Wuthering Heights'-syndroom zou durven noemen - onsympathieke hoofdpersonages die implausibele dingen doen. Alice en in een nog sterkere mate Mattia zijn zo rechtlijnig en eendimensionaal dat het moeilijk is om medeleven te voelen voor de treurigheid van hun bestaan, terwijl me dat wel duidelijk de bedoeling leek. Daar komt ook bij dat het verhaal wat kreunt onder ideeënarmoede en doorzichtige metaforen.
Aanbevolen voor: Wie een opstapje zoekt om daarna betere en serieuzere dingen te gaan lezen. Triviale literatuur zou ik het niet durven noemen, maar dit is geen niveau waar je als lezer op wil blijven vastzitten.