Titel: De kroeg van groot verdriet
Taal: Nederlands
Categorie: fictie
Jaar van eerste uitgave: 1972
Hoe kwam de tekst in mijn bezit: geleend van een vriend
Synopsis: Een naamloze VN-diplomaat gaat elke avond naar dezelfde bar in New York om daar een vrouw te proberen vergeten. De stamgasten, het merendeel Europeanen, zijn allemaal getekend door oorlogservaringen, verlies en leed. Langzaamaan glijdt het hoofdpersonage af in alcoholisme.
Nog een pintje, want: Ondanks de deprimerende plot en de droevige titel leest ‘De kroeg van groot verdriet’ erg vlot weg. Gijsen heeft een precieze stijl die naar het hart van de zaak gaat, en verspilt geen tijd met larmoyante bespiegelingen. De eerste vijf hoofdstukken zijn van topkwaliteit en schetsen erg sfeervol het vreemd-familiaire van gestrande Europeanen in een Amerika dat blaakt van zelfvertrouwen en levenslust.
Naar de ontwenningskliniek, want: Het boek verliest veel vaart als het hoofdpersonage zijn eigen scheiding van zijn vrouw toelicht. Ondanks zijn lippendienst aan enkele sociale kwesties kleeft er aan het boek bovendien ook een nogal misogyn tintje waar ik niet van moest weten.
Aanbevolen voor: Iedereen die Gijsen al lang vergeten was. In zijn eigen tijd werd hij druk gelezen, maar met zijn dood verdween ook de belangstelling in zijn werk. Onterecht.
Taal: Nederlands
Categorie: fictie
Jaar van eerste uitgave: 1972
Hoe kwam de tekst in mijn bezit: geleend van een vriend
Synopsis: Een naamloze VN-diplomaat gaat elke avond naar dezelfde bar in New York om daar een vrouw te proberen vergeten. De stamgasten, het merendeel Europeanen, zijn allemaal getekend door oorlogservaringen, verlies en leed. Langzaamaan glijdt het hoofdpersonage af in alcoholisme.
Nog een pintje, want: Ondanks de deprimerende plot en de droevige titel leest ‘De kroeg van groot verdriet’ erg vlot weg. Gijsen heeft een precieze stijl die naar het hart van de zaak gaat, en verspilt geen tijd met larmoyante bespiegelingen. De eerste vijf hoofdstukken zijn van topkwaliteit en schetsen erg sfeervol het vreemd-familiaire van gestrande Europeanen in een Amerika dat blaakt van zelfvertrouwen en levenslust.
Naar de ontwenningskliniek, want: Het boek verliest veel vaart als het hoofdpersonage zijn eigen scheiding van zijn vrouw toelicht. Ondanks zijn lippendienst aan enkele sociale kwesties kleeft er aan het boek bovendien ook een nogal misogyn tintje waar ik niet van moest weten.
Aanbevolen voor: Iedereen die Gijsen al lang vergeten was. In zijn eigen tijd werd hij druk gelezen, maar met zijn dood verdween ook de belangstelling in zijn werk. Onterecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten