Auteur: Paolo Giordano
Titel: De eenzaamheid van priemgetallen
Taal: Nederlands (vertaald uit het Italiaans)
Categorie: fictie
Jaar van eerste uitgave: 2008
Hoe kwam de tekst in mijn bezit: geleend van een vriendin
Synopsis: Via fragmenten uit hun kindertijd, tienerjaren en adolescentie volgt de lezer Alice en Mattia, die beiden getekend zijn door een traumatische ervaring uit hun jeugd, die hen niet in staat stelt werkelijke intimiteit te beleven.
De som klopt, want: Giordano toont zich bekwaam in 'less is more' en beschrijft zijn personages met een chirurgische precisie. Het is ook moeilijk geen medelijden te hebben met sommige randpersonages als de tragische huismeid Soledad of de verlegen homo Denis.
Je kan niet delen door nul, want: Het boek lijdt aan wat ik het 'Wuthering Heights'-syndroom zou durven noemen - onsympathieke hoofdpersonages die implausibele dingen doen. Alice en in een nog sterkere mate Mattia zijn zo rechtlijnig en eendimensionaal dat het moeilijk is om medeleven te voelen voor de treurigheid van hun bestaan, terwijl me dat wel duidelijk de bedoeling leek. Daar komt ook bij dat het verhaal wat kreunt onder ideeënarmoede en doorzichtige metaforen.
Aanbevolen voor: Wie een opstapje zoekt om daarna betere en serieuzere dingen te gaan lezen. Triviale literatuur zou ik het niet durven noemen, maar dit is geen niveau waar je als lezer op wil blijven vastzitten.
Titel: De eenzaamheid van priemgetallen
Taal: Nederlands (vertaald uit het Italiaans)
Categorie: fictie
Jaar van eerste uitgave: 2008
Hoe kwam de tekst in mijn bezit: geleend van een vriendin
Synopsis: Via fragmenten uit hun kindertijd, tienerjaren en adolescentie volgt de lezer Alice en Mattia, die beiden getekend zijn door een traumatische ervaring uit hun jeugd, die hen niet in staat stelt werkelijke intimiteit te beleven.
De som klopt, want: Giordano toont zich bekwaam in 'less is more' en beschrijft zijn personages met een chirurgische precisie. Het is ook moeilijk geen medelijden te hebben met sommige randpersonages als de tragische huismeid Soledad of de verlegen homo Denis.
Je kan niet delen door nul, want: Het boek lijdt aan wat ik het 'Wuthering Heights'-syndroom zou durven noemen - onsympathieke hoofdpersonages die implausibele dingen doen. Alice en in een nog sterkere mate Mattia zijn zo rechtlijnig en eendimensionaal dat het moeilijk is om medeleven te voelen voor de treurigheid van hun bestaan, terwijl me dat wel duidelijk de bedoeling leek. Daar komt ook bij dat het verhaal wat kreunt onder ideeënarmoede en doorzichtige metaforen.
Aanbevolen voor: Wie een opstapje zoekt om daarna betere en serieuzere dingen te gaan lezen. Triviale literatuur zou ik het niet durven noemen, maar dit is geen niveau waar je als lezer op wil blijven vastzitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten