Auteur: Menno Wigman
Titel: Mijn naam is legioen
Taal: Nederlands
Categorie: poëzie
Jaar van eerste uitgave: 2012
Hoe kwam de tekst in mijn bezit: gekocht
Synopsis: Een dichtbundel van Menno Wigman die helemaal in het 'ruime nu' (denk dit en een paar decennia terug) ingebed is.
Aanrader, want: Waar te beginnen? Wigman verstaat de kunst van soepel en hard te schrijven tegelijk: hard en direct in zijn observaties - ook ten opzichte van zijn persona - en soepel in hoe hij ideeën en vormen aan elkaar rijgt. Zijn stem lijkt geheel eigen. Doordat hij drukdoenerij uit de weg gaat, maakt hij zijn werk steeds instapklaar, maar met verschillende lagen die dramatische hints geven naar een onderliggende toestand van spanning. Goedkoop effectbejag is niet aan Wigman besteed, en als hij dat toch al doet, doet hij dat overduidelijk met een reden. Vooral lijkt zijn persona steeds licht verloren, als iemand die nog net een glorietijd heeft meegemaakt van een levensvorm (de communes misschien, of de egotistische seksualiteit van postmoderne dichters), maar nu achterop moet hinken. Paradoxaal genoeg lijkt hij precies daardoor de voorbode van iets nieuw en opwindend, en vindt hij meer aansluiting bij het nu dan pakweg een Nolens, die per definitie vanuit bittere nostalgie dicht en bromt dat het allemaal wel zo geweldig niet was. Wigman kijkt niet achterom, maar wet verduiveld goed in wat voor schaduwen hij werkt.
Afrader, want: Dit zou ik voor geen geld aan iemand afraden.
Aanbevolen voor: Iedereen die een beetje van poëzie houdt.
Titel: Mijn naam is legioen
Taal: Nederlands
Categorie: poëzie
Jaar van eerste uitgave: 2012
Hoe kwam de tekst in mijn bezit: gekocht
Synopsis: Een dichtbundel van Menno Wigman die helemaal in het 'ruime nu' (denk dit en een paar decennia terug) ingebed is.
Aanrader, want: Waar te beginnen? Wigman verstaat de kunst van soepel en hard te schrijven tegelijk: hard en direct in zijn observaties - ook ten opzichte van zijn persona - en soepel in hoe hij ideeën en vormen aan elkaar rijgt. Zijn stem lijkt geheel eigen. Doordat hij drukdoenerij uit de weg gaat, maakt hij zijn werk steeds instapklaar, maar met verschillende lagen die dramatische hints geven naar een onderliggende toestand van spanning. Goedkoop effectbejag is niet aan Wigman besteed, en als hij dat toch al doet, doet hij dat overduidelijk met een reden. Vooral lijkt zijn persona steeds licht verloren, als iemand die nog net een glorietijd heeft meegemaakt van een levensvorm (de communes misschien, of de egotistische seksualiteit van postmoderne dichters), maar nu achterop moet hinken. Paradoxaal genoeg lijkt hij precies daardoor de voorbode van iets nieuw en opwindend, en vindt hij meer aansluiting bij het nu dan pakweg een Nolens, die per definitie vanuit bittere nostalgie dicht en bromt dat het allemaal wel zo geweldig niet was. Wigman kijkt niet achterom, maar wet verduiveld goed in wat voor schaduwen hij werkt.
Afrader, want: Dit zou ik voor geen geld aan iemand afraden.
Aanbevolen voor: Iedereen die een beetje van poëzie houdt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten