Manifeste poëzie

Auteur: Hedwig Speliers

Titel: De tong van de dichter
Taal: Nederlands
Categorie: poëzie-analyse / poëtica
Jaar van eerste uitgave: 1992 (?)
Hoe kwam de tekst in mijn bezit: verplichte lectuur
Synopsis: Constructie en reconstructie van een formalistische poëtica aan de hand van een bespreking van een buslading contemporaine dichters.
Wat ik geleerd heb: Hoe een precies geconstrueerde poëtica ook eerder verhelderend en ondersteunend kan werken dan verstikkend.
Aanrader, want: Bij “poëtica” stelt iedereen zich normatieve, bombastische werken voor met een air van platonisme, wat hier helemaal niet het geval is. Speliers komt altijd ter zake, beargumenteert zijn standpunten met raak gekozen voorbeelden en getuigt bovendien van een enorme eruditie als het aankomt op Nederlandstalige poëzie uit de 20ste eeuw.
Afrader, want: Je zal niet graag lezen dat o.m. Jotie ’t Hooft op de korrel genomen worden, of je gruwt van formalisme en structuralisme.
Aanbevolen voor: Schrijvers zowel als critici die het serieus voor hebben met poëzie.

Salsa en pathos

Auteur: Felipe Alfau

Titel: Chromos
Taal: Engels
Categorie: roman
Jaar van eerste uitgave: 1990 (maar verborgen ergens in een lade sinds 1948)
Hoe kwam de tekst in mijn bezit: verjaardagscadeau
Synopsis: Het wel en wee van een groep Spaanse immigranten in New York, en hun onlosmakelijke band met het thuisland, gezien door de lens van het neutrale hoofdpersonage, de maniëristische Don Pedro en de semiliteraire schurk Garcia.
Wat ik geleerd heb: Hoe geobsedeerd Spanjaarden kunnen zijn met hun identiteit als Spanjaard. Dubbel ironisch ook dat Alfau in Barcelona geboren was (en dus Catalaan) en veel van zijn personages Madrilenen zijn. Bovendien heb ik geleerd dat de Spaanse cultuur als één van de weinige Europese culturen me eigenlijk geen bal interesseert.
Olé, want: Alfau wordt geroemd als een voorloper van de postmodernen, en werd pas herontdekt in de jaren ’90, kort voor zijn dood.
Soy no marinero, want: Erg veel passages doen nogal oubollig en meanderend aan, en het verhaal in het verhaal is eigenlijk te larmoyant om volop ironisch beleefd te worden. Emoties laaien weliswaar hoog op in het boek, maar al te vaak blijven ze dobberen aan de oppervlakte, waardoor er pagina’s lang in principe niks gezegd wordt of dat de lezer geen interessante (niet-clichématige) inzichten worden geboden in de Spaanse cultuur.
Aanbevolen voor: Hipsters die graag een minder bekend boek lezen en houden van Spanje.